Það var á bæ einum um sumar að fólk alt var á engum nema húsfreja. Hún var heima og

gæti bæar með sni sínum á þriðja eða fjórða árinu. Sveinn þessi hafði vaið og

dafnað til þess tíma; altalandi var hann orðin, skr og efnisbarn hið mesta. En kona

átti um ýmis bæarstörf að anast auk sveinsins og varð að víka sér frá honum litla

hríð og fara út í læk skamt frá bænum til að þvo mjólkurtrogi. Skldi hún barnið eftir

á meðan í bæjardrunum og segir ekki af því frr en konan kom aftur eftir drkklanga

stund. Þegar hún rðir á það hrín það og æpir llilegar og ámátlegar en hún átti von á, því

áður var barnið mesta spetarbarn, þýðlnt og þæt, en nú fær hún ekki af því nema

óhljóð ein og illhrnur. Líður svo nokkuð hér frá að barnið mælir ekki orð frá munni en var

ákaflega kepótt og rellið svo konan kunni ekkert lag á þessum háttaskitum; það hættir

líka að vaa og lætur fílslega mjög. Konan varð mjög angruð af þessu og tekur það ráð að

hún fer að hitta grankonu sína er þótti vera hyggi og margfróð og segir henni frá

hörmum þeim sem sig hafi hent. Konan nnir hana grant eftir hvað lngt sé síðan barnið

hafi tekið þessa fásinu og vernig hún haldi að það hafi atvikast. Móðir sveinsins segir

henni allt af léta.