12
2
Fordómar
Svo lengi semmenn muna hafa fordómar verið ein meginorsök ofbeld-
is. Þeir sem beita ofbeldi telja sig jafnan vera af réttum uppruna, með
rétta trú, skoðanir, útlit, kynferði, kynhneigð eða af „betri“ stétt, svo
eitthvað sé nefnt. Fordómar beinast gegn einstaklingum, hópum, þjóð-
um eða þjóðarbrotum og fá stundum útrás í líkamlegu ofbeldi og mann-
drápum en einnig skerðingu á mannréttindum, útilokun, fyrirlitningu
og vanmati. Stjórnvöld styðja stundum fordóma og þeir eru að meira
eða minna leyti umbornir í samfélaginu. Óttinn við að tapa forréttindum
eða stöðugleika liggur oft að baki fordómum og menn beina spjótum
sínum að einstaklingum eða hópum sem talin er standa ógn af. Þessi
nálgun hefur stundum verið nefnd „öðrun“, þar er vísað til ferlis þar sem
menn beita aðra útilokun eða kúgun til að tryggja eigin ímynd og stöðu.
Með því að gera aðra tortryggilega upphefjum við okkur sjálf og réttlæt-
um hegðun okkar. Stimplun og „öðrun“ hefur því áhrif á sjálfsmynd
einstaklinga og hvernig aðrir í umhverfinu upplifa þá (Dóra Bjarnason
og Gretar L. Marinósson, 2007). Að mati Kimmels (2013) kunna ofbeld-
isfullar hótanir öfgafullra andfeminista á samfélagsmiðlum að stýrast af
ótta sumra karlmanna við að missa lífsgæði og völd ef jafnrétti kynjanna
Fordómar eru
meginorsök
ofbeldis
